Vraag offerte aan

Home Story – de renovatiewerken van de interbellumwoning voor Nils’ ouders

Als kind was hij al verliefd op de interbellumwoning op de hoek van de straat in Waregem. Nils, COO bij Upgrade Estate, kocht het huis van gele bakstenen en strakke lijnen. Hij keek door de mankementen heen en liet het renoveren voor zijn vader en moeder. “Moeke heeft hier maar een maand kunnen wonen.” Toch straalt de woning familie, herinneringen en warmte uit.

Nils en piet

Nils kan zijn enthousiasme voor het gebouw niet onder stoelen of banken steken. “Een coup de foudre noemen ze dat. Mijn ouders woonden in een appartement om de hoek, dus ik passeerde hier vaak. Ik zei altijd dat als het ooit te koop zou staan, ik meteen zou tekenen.

In Waregem staan niet veel oude huizen meer. Veel werd kapot gegooid om appartementen te bouwen. Deze interbellumwoning dateert uit 1931 en voor die tijd was de architectuur toch ontzettend vernieuwend, zoals dat plat dak en die bogen. “Als het in de verkeerde handen was beland, was het vast ook afgebroken,” zucht zijn vader Piet.

Gelukkig botste Nils op het verkoopbordje, al kon de timing beter. “Mijn vrouw en ik hadden nog maar net een woning gekocht. Die koop was puur rationeel: een typische Vlaamse bungalow die we als investering zagen. Nog geen week nadat we de som hadden neergelegd voor dat ander huis, kwam dit op de markt. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik voorbij wandelde en een ‘te koop’-bordje zag staan. Mijn vrouw, Kaat, werkt ook in ontwikkeling. Zij is dus even zeer gebeten door architectuur. We zeiden tegen mekaar dat het waarschijnlijk toch binnenin op niks zou trekken.”

“En het trok ook op niet veel,” voegt zijn vader lachend toe.

“Nee, dat is niet waar. Ik had verwacht dat het zou tegenvallen. Misschien hoopte ik dat zelfs, dan kon ik het huis tenminste uit mijn hoofd zetten. Toen we hier binnenkwamen, vloekten we. Kaat en ik zagen meteen het potentieel. Bij mijn ouders heeft dat even geduurd, totdat het afgeleverd werd eigenlijk.”

“Wat heeft hij nu gekocht, dachten wij. Mijn vrouw en ik begrepen dat toen niet,” bekent Piet. “De mensen in de buurten vonden het een lelijk gebouw. De gevel was helemaal zwart geworden. Hier recht tegenover ligt een school en de ingang was aan deze kant. Ouders stonden hier met hun auto’s aan te schuiven om hun kinderen af te zetten en op te halen. Al die uitlaatgassen hebben die stenen jarenlang bevuild.”

Nils besefte dat de staat van de buitenmuren een risico inhielden. Maar dat de voorzijde zoveel moeite zou kosten hadden ze niet geanticipeerd. “We dachten dat de oorspronkelijke look wel terug naar boven zou komen door het zwart met hoge druk af te spuiten. Die aanpak werkte helaas niet. We moesten een zodanige intense reiniging gebruiken dat de bovenste laag van de steen verdween. Ook de voegen vielen niet meer te redden. Het huis heeft veel meer gekost dan dat ik gerekend had, door de gevel alleen al. Alle beton ging eruit. Het ijzer dat verroest was, werd verwijderd. De tegels vooraan lieten we nabakken door iemand die gedoctoreerd is in tegelmozaïek.”

interbellumwoning
steellook voordeur interbellumwoning
Moeke is altijd aanwezig

Het resultaat mag er zijn en doet wat denken aan Villa Cavrois, een bekende modernistische parel die recent werd gerestaureerd. “Een van mijn lievelingsstukjes architectuur en ook wel inspiratiebron,” verklapt Nils. Sinds vorige zomer lokt de villa vele bezoekers naar het Franse Croix. Ook de Waregemse versie laat weinigen onbewogen.

“Ik was deze week de ruiten aan het poetsen langs buiten. Drie mensen die ik niet kende kwamen me zeggen hoe mooi ze het huis vonden. Als gepensioneerd bankdirecteur ken ik veel mensen in Waregem. Ze kijken allemaal hun ogen uit. In een provinciestadje valt een dergelijke interbellumwoning nog meer op natuurlijk,” vertelt Piet.

Nils gaat verder: “Voor de gevel hebben we ons laten inspireren door oude foto’s. Op basis van die beelden hebben we de oorspronkelijke onderverdeling volledig nagebouwd. De continuïteit van de horizontale lijnen was uit de gevel verdwenen doorheen de jaren. De steellook van de ramen paste goed bij die zwarte lijnen en was naar onderhoud toe ook een goede keuze.”

“Ik heb ze nog speciaal gewassen voor dit interview,” gniffelt Piet. Van de ramen is hij grote fan. “Het geeft een weids zicht. Al kun je de lamellen wel moeilijk omhoog laten aan de voorkant. Als iemand passeert op het voetpad, sta je bijna neus aan neus. Maar de ruit naar de tuin kan je openschuiven en zelfs gesloten geeft het een open gevoel.”

Interbellumwoning Nils en Piet gevel
Interieur woning Piet

“Dat dit huis pal in het centrum ligt en een tuin heeft, is misschien wel de grootste troef. Mijn ouders zijn hierheen verhuisd vlak voor de eerste lockdown. Bezoek mocht niet, maar ik ben blij dat we nog wat mooie momenten met moeke op het terras hebben kunnen beleven,” mijmert Nils.

“Mijn vrouw Myrian was gediagnosticeerd met de spierziekte ALS,” legt Piet uit. “We wisten dat het niet goed ging met haar. Vooral de mobiliteit werd meer en meer een probleem op het appartement. Het plan was eerst om hier ook een keukeneiland te plaatsen. We hebben dat veranderd met het oog op een rolstoel. De ziekte kan jaren duren, maar het is allemaal heel snel gegaan. Moeke heeft hier maar een maand kunnen wonen.”

“We pasten het huis inderdaad aan aan haar noden, maar de verhuis was ook voor ons vader,” vertelt Nils. “Sinds hij met pensioen was, woonde hij niet graag meer op dat appartement. Eenmaal dat ze naar hier verhuisd waren, was dat voor ons moeke ook een geruststelling, denk ik. Ze wist dat je zou wegkwijnen op dat appartement.”

interbellumwoning  hal
interbellumwoning terras

“Ik moet een beetje kunnen bricoleren en onder de mensen zijn,” Piet wijst naar een deurtje in de tuin: “Als tantes of nonkels in het centrum passeren, kloppen ze daar altijd even aan. Dat poortje is al meer open gegaan dan de voordeur zelf. Het is hier soms een coronaproof duiventil.”

Nils beaamt dat: “We zijn een gezin van vijf kinderen. Als we allemaal samenkomen met partners en kinderen, tellen we 21 personen. Gewoon eens gezamenlijk aperitieven, lijkt precies op een klein communiefeest.

Met de ruit open vormen het terras en de leefruimte één grote doorgang. Genoeg plaats voor iedereen dus. Dat vonden ze als familiemensen een belangrijke vereiste. Door de keuze van ramen valt er veel zon binnen. Het kleurrijke interieur licht zo extra op.

Ons vader houdt van kleur, licht Nils toe. “Hij is de man die altijd de raarste tinten voor een auto bestelde.”

“Geen zwart, was mijn leuze. Voor het interieur hebben we samengewerkt met een vertrouwde binnenhuisarchitect. Op een uur en een kwartier was alles beslist. Mijn vrouw wist goed wat ze wou, ook op vlak van kleren bijvoorbeeld,” vertelt Piet.

interieur vierkante tafel

Een glimlach speelt op het gezicht van zijn zoon: “Mijn ouders hebben altijd zeer goede smaak gehad. In de eetkamer staat een cirkante tafel. Het meubel is zeker 23 jaar oud en een gepatenteerd ontwerp. Je kan de zijden van het vierkant uitvouwen naar een achthoekige cirkel. Ik heb zoveel mooie herinneringen aan die familietafel. Ons moeke zorgde dat alles wat op tafel kwam tot de puntjes was afgewerkt. Vanzelfsprekend kreeg het een centrale plek in dit huis.