Tussen de velden in Meise staat het droomhuis van Stephanie en Bob. De buitenkant oogt ruraal, de binnenkant geeft prijs dat hier interieurliefhebbers wonen. Bob en Stephanie wisten wat ze wouden: een huis waarin geleefd mag worden, een thuis voor hun actieve bengels, een plek waar zonlicht nooit ver weg is.
Met passie steekt Bob van wal over het bouwen van hun droomhuis: “Alles samen duurden de verbouwingen 18 maanden. We hadden gepland om in oktober 2019 in te trekken. Uiteindelijk verhuisden we pas in maart, vlak voordat corona de wereld op zijn kop zette. We moesten dus verplicht thuis zitten, maar in onze nieuwe stek, deze villa tussen de velden- deden we dat met plezier.”
“We wouden pas verkassen naar onze droomwoning als het helemaal af was en de afwerkingen namen best wel wat tijd in beslag,” treedt Stephanie haar man bij. “Op voorhand had ik een must-have en een nice-to-have lijst gemaakt en het moodboard was ook wel heel duidelijk, maar qua indeling kreeg de architect eigenlijk carte blanche.”
“Bewaar het mooiste uitzicht voor je favoriete ruimte”
“Hij adviseerde ons om het mooiste uitzicht te bewaren voor de ruimte waarin we het meest zouden vertoeven,” vertelt Bob. “De keuken is echt het hart van dit huis, hier leven we.”
Het koppel leunt tegen het gespikkeld blad van hun glanzend aanrecht. Ook Stephanie straalt als ze over hun keuken praat: “We hebben aan deze ruimte het meeste aandacht geschonken. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat dit is waar we ons het liefst begeven. Een hele dag lang kun je genieten van het licht. ‘s Morgens heb je de zon in je gezicht en ’s avonds kleuren de muren goud. Bij een aperitief zitten gasten op krukken aan het kookeiland. De eetkamer hebben we ook bewust niet apart gestoken. Zo’n open keuken is niet alleen handig gebleken, maar ook gewoon ontzettend gezellig.”
De keuken is het hart van hun droomhuis
“Met een groot schuifraam betrokken we ook de tuin erbij. Dat raam staat heel vaak open, waardoor je je soms in een buitenkeuken waant. In de zomer geeft de zon zoveel warmte dat we af en toe genoodzaakt zijn om de gordijnen dicht te doen. Als er dan een briesje in speelt, is dat wel een mooi schouwspel. Tot voor kort stookten we hier per ongeluk meer dan nodig eigenlijk. We zijn zo blij met ons AGA fornuis, een zalig ding op te koken. De bedoeling is dat de oventjes continue branden, maar we wisten niet dat je de vuren mocht afzetten,” lacht Bob.
Kou lijden zullen gasten niet snel doen in hun droomhuis. Als de zon of het kookvuur onvoldoende warmte bieden, dan steekt de vrouw of man des huizes een gashaard aan. In hun droomwoonst tussen de velden kiezen de bewoners voor gezelligheid troef. “Bob wou graag een open haard en die kwam er ook in de living. Aan de eettafel kozen we voor eentje op gas. Dat gaat iets gemakkelijker aan,” knipoogt Stephanie naar Bob. “De open haard is voor op zondagnamiddag of eender ander moment dat we tijd hebben en op ons gemak in de zetel kunnen zitten,” vult hij aan. “Het hout doen branden, is al een zen-activiteit op zichzelf.”
“Ik vind het belangrijk dat er geleefd wordt in ons huis”
Naast de stijlvol ingerichte woonkamer, ligt een kamer die toebehoort aan de jongste leden van dit huishouden. “Als ze nog klein zijn, spelen kinderen in de buurt van hun ouders. En wij hebben onze zoontjes ook graag dicht bij ons natuurlijk. Het voordeel aan deze open speelkamer is het niveauverschil. Door dat de ruimte een beetje dieper ligt, valt rommelig speelgoed minder op en verspreidt het zich iets minder snel over de rest van het huis Ze mogen zich echt wel uitleven op die linoleumvloer. Ik vind het belangrijk dat er geleefd wordt in dit huis. Een huis dat als een showroom aanvoelt, is niks voor mij,” legt Stephanie uit. Die visie trekt ze ook door naar haar kersverse job als interieurfotograaf.
“Veel interieurfotografen brengen hun onderwerpen erg strak in beeld. Ik probeer toch wat de impressie te creëren dat er ook mensen in die ruimtes komen, dus ik neem naar klanten altijd wat spullen mee om te stylen. Ik beperk mijn ingrepen tot subtiele toevoegingen want de focus moet op de architectuur en inrichting blijven liggen.”
De liefde voor interieur design zit in de familie
In december waagde Stephanie de sprong als voltijds fotograaf. “Tijdens de eerste lockdown ben ik me beginnen toeleggen op professionele fotografie. Ik besliste om zelfstandige te worden, eerst deeltijds, intussen al voltijds. De liefde voor interieur design werd mij met de paplepel ingegeven,” vertelt ze. “Mijn ouders hebben een groothandel in verf en decoratiemateriaal.”
In die firma leidt schoonzoon Bob mee het dagelijkse bestuur, al verloor hij zijn hart oorspronkelijk aan een andere job: “Ik legde vroeger ontzettend veel kilometers af als projectleider in de bouw. Toen we kinderen kregen, was die manier van werken niet meer houdbaar. Nu zijn mijn uren veel flexibeler.”
Stephanie valt haar man bij: “Ouderschap verandert de balans tussen werk en leven. Ook mijn loopbaanswitch was een weloverwogen keuze. We hebben trouwens geprobeerd om zoveel mogelijk met jonge mensen samen te werken bij de bouw van dit huis. Bob en ik zijn allebei ondernemers. We weten hoe belangrijk het is om ook niet-gevestigde waarden kansen te geven.”
De specialiteit van het huis!
Hun twee zoontjes komen de keuken binnen piepen. De oorspronkelijke verlegenheid maakt gauw plaats voor getater en geschater. Joseph is vijf jaar en assisteert zijn papa gretig met deeg prepareren. De jongste, Basile, schuift zijn korte beentjes onder tafel en vraagt om witte en bruine suiker op de pannenkoeken. “De specialiteit van het huis,” lacht Stephanie. “Eitjes breken kan Joseph ondertussen goed. Ontbijt op zondag is heilig: dan eten we spek met eieren en nemen onze tijd. Sowieso zitten we elke ochtend even aan tafel met ons vieren. Je hoeft je daar niks fancy bij voor te stellen, hoor, maar er is niks mooier dan de zon zien opkomen en samen aan de dag beginnen.”
