Sinds 1945 helpen we klanten bij het creëren van mooie woonplekken dankzij onze verfijnde raam- en deurontwerpen. We houden ervan om na enkele jaren onze klanten opnieuw te bezoeken en binnen te kijken in de ruimtes die we hielpen vormen, om te praten over hun interieur en alles wat daar invloed op heeft gehad. Alleen al op basis van de interieurfoto’s kan je vermoeden dat de home story deze keer binnenkijkt bij een ontzettende creatieveling. Isabelle van Mdash ontving ons op een zonnige najaar ochtend.
Hi Isabelle! Dankjewel om ons vandaag bij je thuis te ontvangen. Hoe lang woon je hier al?
“Ik heb dit huis – een voormalige burgerwoning – vier jaar geleden gekocht en woon er nu exact drie jaar, samen met mijn zoontje Luiz. Hij was in het begin erg triest toen ik hem vertelde dat we hier gingen wonen. Het was vóór de renovatie dan ook een heel somber huis; met weinig ramen, veel muren en bijgevolg erg donkere ruimtes. Hij kon daar niet doorheen kijken, maar ik gelukkig wel.”
Ondanks de donkere ruimtes, heb je toch voor dit huis gekozen. Wat heeft jou de doorslag gegeven?
“De achterbouw. Het lijkt alsof die pas nadien aan de woning werd toegevoegd, maar eigenlijk is die er altijd al geweest. Een koterij avant la lettre; maar wel één waar ik iets mee kon. Het maakt dit huis – een klassieke burgerwoning aan de voorkant – een pak interessanter. Die achterbouw zorgt niet alleen voor meer woonoppervlakte, maar ook voor meer licht!”
Heb je een lievelingsplek in huis?
“Ik zit ’s zomers heel graag in mijn hoeklounge buiten, waar ik uren kan lezen. Dat is voor mij zo ontspannend. In mijn zetel, terwijl ik een Netflix- serietje kijk, kom ik ook tot rust. Daarnaast zit ik ook graag op mijn koertje; de achterbouw zorgt voor een ‘warmtesas’ waardoor het er zelfs ’s avonds erg aangenaam is! Heerlijk om er lang te aperitieven met vrienden.”
Ben je een buitenmens?
“Ja, enorm. Grote ramen die de scheiding tussen binnen en buiten vervagen waren voor mij echt een must. Binnen versterken grote planten het natuurgevoel. Met onze katten die hier terloops binnen en buiten lopen, lijkt het soms wel een jungle. Licht en ruimte in een huis geven een gevoel van vrijheid. Openheid vind ik zo belangrijk; ik wil me niet opgesloten voelen. Je kan nu zelfs vanaf de voordeur tot achteraan in de tuin kijken. ”
Heb je bewust gekozen voor houten ramen beneden en zwarte aluminium ramen boven?
“Zeker en vast! De houten ramen geven warmte aan de benedenruimte, waar ik koos voor een betonnen vloer. Omdat er boven mooie houten vloeren lagen, koos ik daar voor zwarte aluminium ramen; die contrasteren nu heel erg mooi met het hout. Ik hoef geen huis waar alles hetzelfde is, een beetje afwisseling houdt het interessant en speels!”
Wat maakt van jouw huis een thuis?
“Niet de spullen, maar wel hoe je je er voelt: er moet geleefd kunnen worden.”
Je bent al een tijdje een veelgevraagd grafisch vormgever. Hoe ben je hiermee gestart?
“Toen ik derdejaars studente grafisch vormgeving was, vroeg een leraar naar mijn toekomstplannen. In tegenstelling tot mijn medestudenten, wist ik het eigenlijk al goed: ik zou een grafisch bureau starten dat MDASH zou heten. En zo geschiedde: in 2000 ben ik afgestudeerd en in 2001 ben ik ermee begonnen! Emdash is een typografische term en stelt de gedachtestreep voor. Als rasechte West-Vlaming die de letter ‘m’ als ‘em’ uitspreekt heb ik gewoon de ‘e’ weggelaten (lacht). Ik heb eerst een tijdje in bijberoep gewerkt terwijl ik ervaring opdeed bij een strategisch bureau in Antwerpen, en ben na een aantal jaar fulltime zelfstandige geworden. Ondertussen ben ik al 20 jaar bezig, best lang als je er stil bij staat!”
Op de eerste verdieping bevinden zich jouw bureau en atelier. Je thuis is dus ook je werkplek. Hoe ervaar je dit?
“Het is nog niet zo lang dat ik mijn werk echt kan scheiden van mijn persoonlijk leven. Dat is ook niet gemakkelijk, want mijn werk zit verweven in alles. Al doe ik echt mijn best om vrijdagavond te stoppen en maandagochtend pas opnieuw te beginnen. Ik heb dit heel lang niet gekund en veel weekends doorgewerkt, maar dat hou je niet vol. Op zo’n manier leven en werken put je uit en maakt je ongelukkig. Gelukkig heb ik nu ondervonden hoe belangrijk het is om daar echt een scheiding in te maken. Al vind ik het ook niet erg in om in het weekend, als ik aan iets denk, mijn bureau binnen te lopen om iets op te schrijven.”
“Mijn deuren staan hier altijd open want ik hou niet van gesloten ruimtes; de scheiding tussen werk en privé is vooral een mentale oefening. Net daarom heb ik ook weinig gordijnen en geen rolluiken. Wat ik ook steeds doe is de ramen openzetten, zelfs in de winter! Frisse lucht doet wonderen voor je gemoed.”
Wat inspireert je?
“Ik kan geïnspireerd worden door de kleinste dingen. Laatst was ik zó gefascineerd door hoe een suikerdoosje opent, bijvoorbeeld. Als de inspiratie niet vanzelf komt, moet ik gewoon naar buiten; de stad in of gaan lopen.”
Aan je leuke spullen te zien, lijk je geen minimalist.
“Ik houd inderdaad van nostalgische spulletjes, maar ik probeer me er niet te hard aan te hechten. Elk huis maakt immers zijn eigen verhaal. Wat ik wel elke keer verhuis, zijn mijn wereldbollen en enkele stukken van mijn oma.”
Je collectie wereldbollen is indrukwekkend! Hoe ben je hiermee gestart?
“De allereerste wereldbol uit mijn collectie heeft lang bij mijn oma gestaan. Ik herinner me dat ze op die wereldbol toonde waar mijn mama was; die werkte als touroperator waardoor ik vaak bij mijn oma ging logeren. Wereldbollen geven zo’n mooi, zacht licht. Ik denk dat ik er daardoor meer ben beginnen kopen, omdat ze echt voor de beste sfeerverlichting zorgen. Ondertussen is die verzameling een beetje uit de hand gelopen, maar ik kan er niet mee stoppen! (lacht) Ze symboliseren mijn liefde voor reizen.”
Droom je ervan om ooit in het buitenland te wonen?
“Ik heb ooit twee zomers lang in New York gewoond, maar ik zou me er niet permanent kunnen vestigen als mijn familie niet zou meeverhuizen. Daarvoor ben ik te veel een familiemens. Ik heb er ooit wel een functie aangeboden gekregen, maar die heb ik geweigerd omdat mijn grootmoeder toen nog leefde en ik haar niet wou achterlaten. Ik heb daar ook geen spijt van. Maar als ik ooit opnieuw de kans krijg om naar het buitenland te gaan en álle mensen die ik graag zie het zien het zitten om mee te gaan, dan ben ik weg! Het voordeel aan mijn job is dat ik amper iets nodig heb, enkel mijn computer en mijn hoofd. Ik kan het overal doen.”
We hebben het nog niet over je zoon Luiz gehad, die een heel belangrijke rol speelt in jouw leven.
“Luiz, mijn Tijger… We hebben een heel sterke band. Zijn bijnaam is ontstaan in het jaar dat hij is geboren: 2010, het Chinese jaar van de tijger. Toevallig had ik een truitje met een tijger gekocht, en dat is echt zijn symbool geworden. Hoewel hij hier in het begin niet wou komen wonen, woont hij hier nu wel heel graag. Ik vind het belangrijk dat hij dit huis ook als zijn huis beschouwt. Fijn om zijn invloed te zien in ons interieur; zo schildert hij veel en hangen er ondertussen al enkele werken van hem in de leefruimte.”
Je noemde al een paar keer je oma. Wat voor vrouw was zij?
“Mijn rolmodel. Ik heb zo veel van haar geleerd. Ze had een zeer uitgesproken karakter en een mening over alles. Ik kan het niet anders verwoorden, maar ze is mijn alles. Ze werd geboren in de jaren ’20 maar trouwde pas op haar veertigste. In die tijd was dat zó uitzonderlijk! Ze was zeer vrijgevochten en autonoom. Toen ik haar vertelde dat ik zwanger was, op mijn 34ste, zei ze: “Maar Belle, dat is veel te vroeg! Dat kan toch niet. Leef eerst een beetje…” (lacht) Fantastisch toch? Echt een speciale madame.”
